Dobowa migracja wilka to często kilkadziesiąt kilometrów, dlatego też zauważany jest w całym zasięgu terytorialnym naszego Nadleśnictwa.

W trakcie swoich wędrówek wataha wilków lub pojedyncze osobniki mogą zbliżać się do siedzib ludzkich. Wilki przełamały bowiem barierę strachu przed człowiekiem. Możemy się spodziewać, że spotkania z wilkiem nie będą należały do rzadkości

Duży, wydłużony ślad łapy, wyraźnie widoczna litera X pomiędzy odbiciem poduszek oraz charakterystyczny trop układający się wzdłuż linii prostej tak zwane „sznurowanie", do tego obecność odchodów, w których znajdują się resztki sierści i niestrawione fragmenty kości oraz oczywiście wycie. Takie ślady i tropy świadczą o obecności wilka. Trzeba mieć sporo szczęścia, żeby zobaczyć wilka osobiście. Z reguły wilk unika kontaktu z człowiekiem. Jeżeli poruszamy się po często odwiedzanych drogach i ścieżkach leśnych raczej nie spotkamy się z tym drapieżnikiem.

Co zrobić kiedy spotkamy wilka, który przed nami nie ucieka?

Wilki widzą monochromatycznie i potrzebują więcej czasu na ocenę tego co widzą. Są inteligentne i ciekawskie. Napotkany wilk może się nam przez chwilę przyglądać dopóki nie dotrze do niego nasz zapach. Węch wilków jest znacznie lepiej rozwinięty niż wzrok. Jeśli tylko nas zwietrzy – odejdzie. W takiej sytuacji należy nie wykonywać gwałtownych ruchów i spokojnie poczekać.